ένας χώρος διαλόγου και συνεργασίας με τους μαθητές μου στο διάστημα 2013-2020. Στο ιστολόγιο διαγράφηκε το σύνολο των σχολίων μου στα κείμενα των μαθητών για παιδαγωγικούς λόγους και διατηρήθηκαν ελάχιστα κείμενά τους (ως ανάμνηση). Το παρόν ιστολόγιο θα συνεχίσει να υφίσταται -δημόσια πλέον- και να εμπλουτίζεται κατά καιρούς ως συνδρομή στους νεότερους μαθητές μου και συναδέλφους.
Γιώργος Αποστολίδης
Η Επετηρίδα Αποφοίτων του Εσπερινού Λυκείου Σερρών 2020 είναι έτοιμη. Παρά τις σημαντικές ελλείψεις της συνιστά μια μικρή ανθολογία αναμνήσεων αυτής της τάξης αποφοίτων. Πολλά ευχαριστώ στην μαθήτριά μας Θεανώ Τσουτσουλή: χωρίς αυτήν -δεν νομίζω- ότι θα τα καταφέρναμε.
Ουρανέ, όχι δε θα πω το ναι. Ουρανέ, φίλε μακρινέ, πώς να δεχτώ άλλης αγκαλιάς τη στοργή; Πώς να δεχτώ; Μάνα μου είναι η γη. Πώς ν’ αρνηθώ της ζωής το φως το ξανθό; Αχ ουρανέ, πόνε μακρινέ!
Κάθε δειλινό κοιτώ τον ουρανό, το γαλανό, κι ακούω μια φωνή, καμπάνα γιορτινή, να με παρακινεί.
Κάθε Κυριακή μου λέει να πάω εκεί, εκεί, εκεί που χτίζουνε φωλιά αλλόκοτα πουλιά στου ήλιου τα σκαλιά.
Ουρανέ, όχι δε θα πω το ναι. Ουρανέ, φίλε μακρινέ, πώς να δεχτώ άλλης αγκαλιάς τη στοργή; Πώς να δεχτώ; Μάνα μου είναι η γη. Πώς ν’ αρνηθώ της ζωής το φως το ξανθό; Αχ ουρανέ, πόνε μακρινέ!
Κάθε δειλινό κοιτώ τον ουρανό, το γαλανό, και μια φωνή τρελή σαν χάδι κι απειλή κοντά της με καλεί.
Κάθε Κυριακή μου λέει να πάω εκεί, εκεί, εκεί. Μου τάζει ωκεανούς, κομήτες φωτεινούς και ό,τι βάζει ο νους.
Ουρανέ, όχι δε θα πω το ναι. Ουρανέ, φίλε μακρινέ, πώς να δεχτώ άλλης αγκαλιάς τη στοργή; Πώς να δεχτώ; Μάνα μου είναι η γη. Πώς ν’ αρνηθώ της ζωής το φως το ξανθό; Αχ ουρανέ, πόνε μακρινέ!
