Κινηματογραφική Λέσχη: Pink Floyd: The wall

Κινηματογραφικής λέσχη + διάλογος

αυτή την Κυριακή 24 Νοέμβρη 2019 και ώρα 6:00 μμ 

στο Εσπερινό Σχολείο Σερρών

Θα δούμε την ταινία του Alan Parker Pink Floyd:The wall (1982), που αποτελεί ουσιαστικά οπτικοποίηση της ομότιτλης ροκ όπερας των Pink Floyd (1979).

Θα ακολουθήσει διάλογος για τα θέματα που θίγει η ταινία. 

Μαζί μας θα είναι και η ψυχολόγος κ. Καλλισθένη Δεμιρτζή.



Η προβολή θα γίνει στο Εργαστήριο Πληροφορικής.

Ελάτε εγκαίρως για να εξασφαλίσετε καλή θέση!

Από την μουσική …

• Oι Pink Floyd σχηματίστηκαν το 1965
• Ιδρυτικά μέλη: Syd Barrett, Νick Mason, Roger Waters και Richard Wright. Αργότερα ο Syd Barrett[1] έφυγε και την θέση του πήρε ο David Gilmour.
• Το «The Wall» είναι το 11ο  album  των Pink Floyd, κυκλοφόρησε το 1979 .και θεωρείται αριστούργημα της ροκ και της σύγχρονης μουσικής γενικά.

 

Από πάνω αριστερά: Nick Mason, Syd Barrett, Roger Waters. Κάτω: David Gilmour, Rick Wright

 … στην κινηματογραφική ταινία: Pink Floyd:  The Wall

• Σκηνοθεσία: Alan Parker, Gerald Scarfe (animation)
• Σενάριο: Roger Waters
• Ερμηνεία: Bob Geldof, Christine Hargreaves, James Laurenson
• Μουσική: Pink Floyd, Bob Ezrin, Michael Kamen
• Φωτογραφία: Peter Biziou
• Βραβεία: Κινηματογραφικό Βραβείο BAFTA Καλύτερου ήχου
• Βρετανική ταινία διάρκειας 95'

Η ιδέα για το άλμπουμ The wall ανήκει στον Roger Waters και προέκυψε από ένα ένα επεισόδιο κατά την συναυλία των Pink Floyd στο Μόντρεαλ του Καναδά το 1977: Ο  Waters τραγουδούσε το "Pigs on the Wing", όταν ένας θαυμαστής αλαλάζοντας προσπαθεί να σκαρφαλώσει τα κάγκελα που χωρίζουν το κοινό με την μπάντα. Ο Waters εκνευρίζεται, διακόπτει το τραγούδι και τον φτύνει στο πρόσωπο. Το κοινό τον είχε αηδιάσει, τον έχει απογοητεύσει. Δεν καταλαβαίνει και δεν σέβεται τα τραγούδια του. Από το γεγονός αυτό συνειδητοποίησε πόσο είχε απομακρυνθεί από τον κόσμο, νιώθοντας ένα «τείχος» ανάμεσα σε αυτόν και τους υπόλοιπους. Τότε ήταν που του ήρθε η ιδέα ενός τείχους που θα τον χώριζε από το κοινό και βόμβες να πέφτουν πάνω στους θεατές, και αυτοί να ουρλιάζουν από χαρά και πόνο.

Έτσι, κατά τη διάρκεια της συναυλίας τους The wall άρχισε να χτίζεται ένα τείχος ανάμεσα από τη μπάντα και το κοινό. Τα τούβλα του τείχους συμβόλιζαν τις φοβίες του Waters. Στο τέλος και όταν το τείχος είχε ολοκληρωθεί, τα τούβλα έπεφταν και το συγκρότημα αποκτούσε ξανά επαφή με το κοινό του. Ήταν από τις πιο πρωτότυπες δράσεις που έχει γίνει σε συναυλία.

Ο Waters από την αρχή που εκδόθηκε το άλμπουμ σκεφτόταν την κινηματογραφική του απόδοση. Μάλιστα, επέκτεινε το πρόγραμμα των εμφανίσεων του γκρουπ το 1980 για να συμπεριλάβει εικόνες των συναυλιών σ’ αυτή την κινηματογραφική μεταφορά.

Το 1982, ο γνωστός Άγγλος σκηνοθέτης  Alan Parker[2] (μεγάλος φαν του γκρουπ) συνεργάστηκε με τον εκπρόσωπο των Floyd, Roger Waters[3] (που έγραψε το σενάριο), και έδωσαν μια οπτική εκδοχή του άλμπουμ. Το The Wall διηγείται την ζωή ενός πετυχημένου ροκ σταρ, ο οποίος εξ αιτίας των οδυνηρών εμπειριών του αποξενώνεται (δημιουργεί ένα μεταφορικό τείχος γύρω του), προκειμένου να παραδοθεί σ’ έναν τρόπο ζωής προστατευόμενος από τον κόσμο και τις όποιες αρνητικές συναισθηματικές καταστάσεις. Κατά τα γυρίσματα, η κόντρα των δύο δημιουργών εντάθηκε πολλές φορές, καθώς ο Parker εγκατέλειψε πολλές φορές μέχρι να τελειώσει την ταινία, εξαιτίας διαφορετικών απόψεων με τον Waters για το πώς θα έπρεπε να γυριστεί. Επίσης, ο Waters ποτέ δεν παραδέχτηκε ότι του άρεσε το αποτέλεσμα.

Ο πολιτικός σκιτσογράφος Gerald Scarfe έφτιαξε τα αριστουργηματικά κινούμενα σχέδια, καθώς λόγω της φύσης του σεναρίου, κάποιες έννοιες αποδίδονταν αμεσότερα με την τεχνική[4] αυτή.  

Τα τραγούδια, άλλα διασκευάστηκαν (Another Brick in the Wall), άλλα έμειναν ως είχαν, το Hey You παραλείφτηκε, ενώ προστέθηκαν και λίγα ακόμα, που οι Floyd πρόσθεσαν σε επόμενα άλμπουμ. Η μουσική εμπλουτίζεται με ήχους πολέμου, βομβών, ελικοπτέρων, σειρήνων, αλλά και παιδικών φωνών. Αυτή η προσθήκη έχει σημασία λόγω του χαμού του πατέρα του Waters στον Β’ παγκόσμιο πόλεμο.

Η ταινία έχει ελάχιστους διαλόγους, και βασίζεται στις εικόνες που συνοδεύουν την μουσική. Ο κεντρικός ήρωας Pink (Bob Geldof) σε όλη την ταινία λέει μόνο μια ατάκα. Ο χαρακτήρας του περιέχει αυτογραφικά στοιχεία του Roger Waters, όσο και του Syd Barrett. Στα παράδοξα ανήκει ότι ο Bob Geldof, όπως αναφέρει στην βιογραφία του, έμαθε μέσα σ’ ένα ταξί για την ταινία όταν του τηλεφώνησε ο παραγωγός, και αμέσως εξήγησε ότι δεν τον ενδιέφερε ο ρόλος, γιατί αντιπαθούσε την μουσική των Floyd. Το γεγονός έφτασε αμέσως στα αυτιά του Waters, αφού ο οδηγός του ταξί ήταν αδελφός του!

---

[1] Λόγω κατάχρησης LSD μετά τον πρώτο δίσκο αντικαταστάθηκε από τον  David Gilmour.

[2] Ήδη αναγνωρισμένος από τις ταινίες Fame και Midnight Express

[3] Ο Roger Waters είναι από τα ιδρυτικά μέλη των Pink Floyd. Έμεινε με το συγκρότημα από το 1965 έως το 1985 με πολύ μεγάλη επιτυχία. Έπαιζε μπάσο και έκανε τα κύρια φωνητικά. Ήταν επίσης υπεύθυνος για τους περισσότερους στίχους και το επικό μέγεθος των συναυλιών τους. Αρχικά προβλέπονταν να είναι ο ίδιος πρωταγωνιστής στην ταινία, αλλά στα δοκιμαστικά αποδείχθηκε ακατάλληλος, οπότε την θέση του πήρα ο Bob Geldof.

[4] Η τεχνική του animation  συνηθιζόταν στις αρχές του `80, λχ με τους Monty Python, ή στο "Ο λύκος της Στέπας".

Κριτική

Η ταινία δεν προδίδει πουθενά το αυθεντικό άλμπουμ των Pink Floyd και ακολουθεί, κατά πόδας, τα σκληρά μηνύματα που εμπεριέχει. Είναι περισσότερο μια εμπειρία, ένα ταξίδι στον εσωτερικό μας υπαρξισμό, ένα τραγούδι που θα σιγοτραγουδάμε για καιρό. Μπορεί να σε σημαδέψει, μπορεί, ταυτόχρονα, να σε ξενίσει, να σε απωθήσει. Αν καταφέρεις να μπεις στο νόημα, ίσως βρεις λόγους να κλάψεις για τον ίδιο σου τον εαυτό. Ο Alan Parker σε μεγάλη φόρμα, κόβει και ράβει σκηνές και τραγούδια, σαν μαχαίρια στην καρδιά. Πέφτει, βέβαια, στο παράπτωμα της υπεροψίας και του επιτηδευμένου αριστουργήματος, αλλά η μεγαλομανία του είναι καλοδεχούμενη, όταν υπάρχει τόσο ζωντανό και ατόφιο υλικό. Ηρεμήστε, καθίστε αναπαυτικά, πάρετε μια βαθιά ανάσα και αν νιώσετε πως κάτι σας ενοχλεί είναι απλά ένα μικρό τσίμπημα στη ψυχή.

Σταύρος Γανωτής Βαθμολογία: 4/5

 
Επαναστατική γραφή από τον Alan Parker, εύστοχοι συμβολισμοί και επίκαιρες προειδοποιήσεις ήταν τα στοιχεία που έκαναν την ροκ όπερα ιδιαιτέρως δημοφιλή την εποχή που αποτυπώθηκε στο φιλμ. Αναπόφευκτα, σήμερα το ενδιαφέρον μας εστιάζεται κυρίως στο αισθητικό κομμάτι της ταινίας, καθώς τα 25 χρόνια που μεσολάβησαν, πρόδωσαν ποικιλοτρόπως το επαναστατικό ιδεώδες και έτσι και αλλιώς γκρέμισαν και το τείχος του Βερολίνου που λειτούργησε ως συνειρμικός συμβολισμός την εποχή που πρωτοπαίχτηκε η ταινία.

Άλκηστις Χαρσούλη, Βαθμολογία: 8/10

Το “Τhe Wall” είναι όλες οι φοβίες του Waters και η απαισιοδοξία για το μέλλον. Ένας σαρκασμός για τον κόσμο, προς τον κόσμο. Όλες του οι σκοτεινές σκέψεις, απροκάλυπτα αποτυπωμένες στους στίχους και στην μουσική. Θίγει θέματα από κοινωνικοπολιτικά μέχρι και ανθρωπιστικά με έναν τρόπο επιθετικό και ειρωνικό. Η δύναμη που αποπνέει αυτό το άλμπουμ είναι αξιοθαύμαστη, αφού δεν χρειάζεται να έχει ζήσει κάποιος την ζωή του για να τον συνεπάρουν τα τραγούδια και να τον γεμίσουν με συναισθήματα. Μέσα σε μιάμιση ώρα οι διαθέσεις των κομματιών ποικίλλουν και αλλάζουν συνεχώς ύφος και χρώμα. Από την θλίψη και την απόγνωση στον θυμό, ύστερα σε μια πιο  twisted και σκοτεινή ατμόσφαιρα και πάλι από την αρχή.

  Κινηματογραφική Ομάδα Πανεπιστημίου Ιωαννίνων