Το επόμενο βήμα….
Είμαστε πράγματι έτοιμοι ;

Καθώς πλησιάζει η ώρα που θα ¨αποχαιρετήσουμε¨ τα μαθητικά πλέον μας χρόνια και θα ¨βγούμε¨ στον πραγματικό κόσμο θα ήθελα να μοιραστώ τις φοβίες και τους προβληματισμούς μου μαζί σας.
Αναμφισβήτητα, τα δώδεκα αυτά χρόνια διαρκούς εκπαίδευσης μας ¨όπλισαν¨ με γνώσεις, με υπομονή, με εμπειρίες -  καλές και κακές - και έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς μας. Ας μην ξεχνάμε πως το σχολείο μετά την οικογένεια ευθύνεται για την διαμόρφωση της συμπεριφοράς μας και την ολοκλήρωσή μας ως ανθρώπους.
Καθώς λοιπόν, όλοι μας ετοιμαζόμαστε για το μεγάλο βήμα, αυτό της ενηλικίωσης,  η προσμονή από τη μια και ο φόβος από την άλλη είναι καθημερινά φαινόμενα. Ναι, περιμέναμε πως και πώς να μεγαλώσουμε, να φτάσουμε τα … ονειρεμένα 18 που κάποτε μας φαίνοντας τόσο μα τόσο μακρινά. Ναι, θα μπορούμε πλέον να βγάλουμε και δίπλωμα οδήγησης! Ναι, θα είμαστε και τυπικά, εν ολίγοις, και με τη σφραγίδα του κράτους παρακαλώ ενήλικοι! Ωραία όλα αυτά, δεν λέω, αλλά είμαστε πράγματι έτοιμοι για κάτι τέτοιο;  Είμαστε έτοιμοι να πάρουμε αποφάσεις που θα καθορίσουν το μέλλον μας και κατ επέκταση τη ζωή μας;
Πολλοί από εμάς από μικροί ακόμα, λέγαμε εγώ όταν μεγαλώσω θα γίνω αυτό, ή το άλλο. Ωστόσο, πόσοι από εμάς έχουμε μείνει ¨πιστοί¨ σε αυτό που ποθούσαμε;  Πόσοι από εμάς δεν έχουν ακόμα ιδέα για το ποιο μονοπάτι θα ακολουθήσουν; Και με ποια κριτήρια επιτέλους θα πρέπει κάποιος να αποφασίσει;  Να σπουδάσει κάτι που αγαπά πραγματικά ακόμα και αν αυτό δεν είναι….. σίγουρο ως προς την επαγγελματική αποκατάσταση; Να σπουδάσει κάτι που αγαπά αλλά δεν έχει – ειδικά στη χώρα μας- μέλλον;  Ή να σπουδάσει κάτι το οποίο όπως λένε οι γονείς του έχει επαγγελματική αποκατάσταση και δε θα μείνει άνεργος;
Οι εμπειρίες μας στην ζωή έξω, είναι ελάχιστες έως μηδαμινές. Οι περισσότεροι από εμάς τρέχαμε από τα σχολεία στα φροντιστήρια και τούμπαλιν. Οπότε, δεν έχουμε ιδέα για το πώς είναι η ζωή εκεί έξω ως εργαζόμενοι. Αυτό θα το ανακαλύψουμε μετά! Μετά, αφού επιλέξουμε ένα επάγγελμα για το οποίο και πάλι δεν γνωρίζουμε πραγματικά πως είναι να το ασκείς. Μόνο θεωρητικές γνώσεις. Η θεωρία όμως απέχει κατά πολύ από την πράξη.
Έχω μιλήσει με αρκετά παιδιά που άλλο ήθελαν να σπουδάσουν, άλλο σπούδασαν και άλλο εν τέλει επάγγελμα ασκούν. Το αποτέλεσμα, δυστυχισμένα. Είναι νομίζω καθημερινό βάσανο να κάνεις κάτι καθημερινά το οποίο δεν σε εκφράζει, δεν σου αρέσει. Ακόμα και αν πληρώνεσαι καλά. Η ζωή είναι μικρή, το μέλλον αβέβαιο. Κυνήγησε αυτό που αγαπάς πραγματικά, μην ακούς κανέναν. Μόνο εσύ έχεις το πρώτο και τον τελευταίο λόγο για το μέλλον σου. Κανείς άλλος. Κανένας δεν σου εγγυάται πως το επάγγελμα που σου λένε πως θα σου προσφέρει σίγουρα μια θέση με το που βγεις από τη σχολή θα συνεχίσει να υφίσταται. Ειδικά τα τελευταία 7 χρόνια λόγω οικονομικής κρίσης το ακούμε καθημερινά. Τίποτα δεν είναι σίγουρο, τίποτα δεν είναι …. Ασφαλές… 
Ρίσκαρε, κυνήγησε και υπερασπίσου αυτό που αγαπάς. Γίνε ο καλύτερος σε αυτό. Μην εφησυχάζεις με το που πάρεις το πολυπόθητο χαρτί! Απέδειξε σε όλους πως η επίλογή σου ήταν για σένα τελικά η σωστή και αυτό μόνο μετράει στο τέλος της ημέρας. Μην φοβηθείς αλλά ετοιμάσου για το ταξίδι! Γιατί το ταξίδι ξεκινάει τώρα που …. Ενηλικιώθηκες!